Afazja – trudna droga ku diagnozie

Afazja trudna droga ku diagnozie 1

W przypadku podejrzewania afazji rozwojowej u dziecka, kluczowym etapem jest przeprowadzenie wielospecjalistycznej diagnozy. Proces ten może być trudny i wymagający, ale jest niezwykle istotny dla zrozumienia przyczyn zaburzeń rozwoju mowy. W celu ustalenia diagnozy, warto rozważyć przeprowadzenie szeregu badań, które pomogą wykluczyć inne potencjalne przyczyny i określić specyficzne problemy dziecka.

Badania audiologiczne jako punkt wyjścia

Pierwszym krokiem w diagnozowaniu afazji rozwojowej powinno być przeprowadzenie badania audiologicznego w celu wykluczenia niedosłuchu lub głuchoty jako możliwych przyczyn opóźnionego rozwoju języka. Najczęściej wykonywanymi badaniami u dzieci są tympanometria, otoemisje akustyczne oraz badanie słuchu (ABR). Te testy pomogą ocenić, czy istnieją jakiekolwiek nieprawidłowości słuchowe, które mogą wpływać na rozwój mowy.

Badania neurologiczne i EEG

W przypadku podejrzenia afazji rozwojowej, istotne jest przeprowadzenie badania neurologicznego oraz elektroencefalografii (EEG). Badanie EEG pomoże wykluczyć występowanie padaczki, która może być przyczyną zaburzeń mowy. Jeśli wyniki EEG są prawidłowe, specjaliści zazwyczaj nie zalecają dalszych badań neuroobrazowych mózgu, takich jak rezonans magnetyczny czy tomografia komputerowa, ponieważ często nie wykazują one mikrouszkodzeń mózgu, które mogą być przyczyną afazji.

Dodatkowe badania

Dodatkowo, w celu wykluczenia innych czynników, które mogą mieć wpływ na rozwój mowy, warto rozważyć wykonanie innych badań, takich jak badania tarczycy, badań metabolicznych lub genetycznych. Te testy mogą pomóc w identyfikacji ewentualnych czynników, które mogą wpływać na rozwój mowy dziecka.

Wizyta w Poradni Pedagogiczno-Psychologicznej (PPP)

Równolegle z badaniami medycznymi, ważne jest skonsultowanie się z Poradnią Pedagogiczno-Psychologiczną (PPP). W PPP dziecko zostanie przebadane przez zespół specjalistów, takich jak psycholog, logopeda i pedagog. Ta wizyta jest istotna z dwóch powodów.

Po pierwsze, specjaliści ocenią ewentualne nieprawidłowości w rozwoju dziecka. Jeśli nie będą w stanie postawić jednoznacznej diagnozy, mogą zalecić dalsze badania i obserwacje w celu wykluczenia innych przyczyn lub wskazać kierunek, w którym należy prowadzić dalsze badania.

Po drugie, w przypadku postawienia diagnozy afazji rozwojowej, dziecko będzie miało prawo do wsparcia w postaci wczesnego wspomagania rozwoju oraz kształcenia specjalnego. Obejmuje to możliwość uczęszczania do przedszkola lub „zerówki” dla dzieci przed rozpoczęciem obowiązku szkolnego oraz dostęp do specjalistycznej edukacji w przedszkolach i szkołach. Dlatego ważne jest, aby diagnozowanie afazji rozpocząć od wizyty w PPP.

Etap poszukiwania diagnozy

W przypadku, gdy Poradnia Pedagogiczno-Psychologiczna nie jest w stanie postawić jednoznacznej diagnozy. Zaleca się dalsze badania w specjalistycznej poradni zajmującej się całościowymi zaburzeniami rozwoju. W takiej poradni, badania są przeprowadzane przez podobny zespół specjalistów jak w PPP, a dodatkowo udział bierze psychiatra. Oprócz spotkań indywidualnych, dziecko może również uczestniczyć w zajęciach grupowych, podczas których jest obserwowane pod kątem funkcjonowania wśród rówieśników.

Warto znaleźć specjalistyczną poradnię

Aby nie tracić cennego czasu, warto od razu poszukać poradni, która specjalizuje się nie tylko w diagnozowaniu całkowitych zaburzeń rozwojowych, ale również ma doświadczenie w diagnozowaniu afazji.

Rola diagnozy integracji sensorycznej

Kolejnym badaniem, które może być pomocne, jest diagnoza integracji sensorycznej (SI). Dzieci z afazją często mają zaburzenia integracji sensorycznej, a diagnoza SI może pomóc w uzyskaniu odpowiedniej terapii zgodnie z zaleceniami dotyczącymi kształcenia specjalnego lub wczesnego wspomagania rozwoju.

Trudności z diagnozą afazji

Postawienie diagnozy afazji rozwojowej może być trudne i czasochłonne. W praktyce oznacza to, że ostateczna diagnoza może być ustalana po wielu latach. Czasami diagnoza afazji jest stawiana dopiero pod koniec edukacji przedszkolnej, a w niektórych przypadkach nawet później.