W ostatnich latach obserwuje się wzrost zachorowań na depresję wśród dzieci i młodzieży, a także obniżanie się wieku pierwszego wystąpienia depresyjnego epizodu. A depresja wśród dzieci i młodzieży stanowi poważny problem zdrowotny, mający negatywny wpływ na ich funkcjonowanie i rozwój emocjonalny. Skąd depresja u najmłodszych? Rozpowszechnienie depresji wśród dzieci i młodzieży zależy od wielu czynników, takich jak użyte kryteria diagnostyczne i metody badawcze. Badania wskazują, że zaburzenia depresyjne, zwłaszcza znaczna depresja, częściej występują u nastolatków (w zakresie od 2% do 15%) niż u dzieci nieosiągających jeszcze wieku dorastania (od 0,2% do 2%). Aż 20% osiemnastolatków ma za sobą co najmniej jeden taki epizod.

Okres po narodzeniu dziecka, pełen radości i oczekiwań, może równocześnie wiązać się dla kobiety z trudnościami emocjonalnymi, które niekiedy prowadzą do depresji poporodowej. Depresja poporodowa (postpartum depression, PPD) to znaczne zaburzenie emocjonalne, które często występuje u kobiet w okresie połogu. Według różnych źródeł, od 8 do 20% kobiet może doświadczyć depresji poporodowej w ciągu pierwszego roku po porodzie.

Depresja to jedno z najczęstszych zaburzeń psychicznych, które może dotknąć osoby w każdym wieku, w tym również ludzi starszych. W przypadku seniorów depresja stanowi istotny problem zdrowotny, a jednocześnie może być trudniejsza do rozpoznania i leczenia ze względu na specyficzne cechy wieku podeszłego.

Depresja u ludzi starszych charakteryzuje się bardziej złożoną etiologią, różnorodnym obrazem klinicznym i zmienną reakcją na leczenie w porównaniu z depresją u młodszych pacjentów. Wielu seniorów i ich rodziny nie zdają sobie sprawy z istnienia choroby, a objawy często są mylone z wynikiem innych chorób somatycznych lub uznawane są za naturalny proces starzenia.

Okres dojrzewania, zwany często młodzieńczym buntem, jest czasem niezwykłych zmian i wyzwań, zarówno dla samych nastolatków, jak i dla ich rodziców, czy opiekunów. Niestabilność emocjonalna i behawioralna, towarzysząca dojrzewaniu, może wprowadzać wiele zamieszania i wątpliwości, zwłaszcza gdy zachowania młodzieży wydają się wykraczać poza normy. Dla wielu rodziców rozróżnienie typowego buntu okresu dojrzewania od potencjalnych zaburzeń psychicznych może okazać się trudne i niepokojące. Z jednej strony, naturalne jest, że młody człowiek przeżywa okres emocjonalnej burzy, wyrażając swoją niezależność, kwestionując autorytet dorosłych i wchodząc w konflikty. Z drugiej jednak strony, rodzice obawiają się, że takie zachowanie może być sygnałem problemów emocjonalnych czy zaburzeń nastroju, takich jak depresja.