Zaburzenia osobowości typu borderline (BPD) stanowią istotny problem zarówno dla osób cierpiących na to zaburzenie, jak i dla ich bliskich. BPD charakteryzuje się niestabilnością emocjonalną, trudnościami w utrzymaniu zdrowych relacji oraz kontrolą impulsów. Jest to stosunkowo często diagnozowane zaburzenie, dotykające około 1,1-2,5% populacji ogólnej, z większą częstością występowania u kobiet (70% przypadków) (American Psychiatric Association, 2013; Lieb et al., 2004).
Kryteria diagnostyczne dla BPD obejmują m.in. desperacki wysiłek unikania odrzucenia, niestabilne i burzliwe związki międzyludzkie, zakłócenie poczucia własnej tożsamości, impulsywność, nawracające zachowania samobójcze lub samookaleczające, niestabilność reakcji emocjonalnych, poczucie pustki oraz niedostosowane zachowania i trudności w kontrolowaniu gniewu (American Psychiatric Association, 2013).
Wpływ BPD na życie codzienne może być znaczny. Osoby z tym zaburzeniem często doświadczają trudności w utrzymaniu stabilnych relacji, co może prowadzić do rozpadu związków w ciągu 2 lat od ich rozpoczęcia. Ponadto, występuje duża współwystępowalność z innymi zaburzeniami, takimi jak depresja, lęk czy uzależnienia (American Psychiatric Association, 2013; Lieb et al., 2004; National Education Alliance for Borderline Personality Disorder).
Ważnym aspektem leczenia BPD jest terapia a, szczególnie terapia dialektyczno-behawioralna (DBT). Badania wykazują, że DBT może znacząco redukować liczbę prób samobójczych oraz obniżać częstotliwość hospitalizacji i zachowań autoagresywnych u pacjentów z BPD (Linehan et al., 2006; Turner et al., 2008). Terapia skupia się na nauce umiejętności radzenia sobie z trudnościami emocjonalnymi, regulacji impulsów i poprawie zdolności interpersonalnych.
Podsumowując, osobowość z pogranicza typu borderline stanowi poważne wyzwanie zarówno dla osób cierpiących na to zaburzenie, jak i dla otaczającego je środowiska. Wielu pacjentom diagnoza BPD daje nadzieję na znalezienie drogi do zdrowia i poprawy jakości życia poprzez terapię.
