Anoreksja niemowlęca jest specyficznym zaburzeniem karmienia, związanym z etapem separacji – indywiduacji w procesie rozwoju dziecka. To nie tylko wyjątkowe zaburzenie, ale także istotna obserwacja w obszarze zdrowia psychicznego niemowląt. W przeciwieństwie do powszechnie znanego pojęcia anoreksji dotyczącej nastolatków i dorosłych, anoreksja niemowlęca to problem, który dotyka dzieci w wieku od 6. miesiąca życia do trzeciego roku życia.
Osobliwość anoreksji niemowlęcej
Anoreksja niemowlęca jest odmiennej etiologii niż znane zaburzenia jedzenia. Związana jest z procesem separacji – indywiduacji, w którym dziecko odkrywa swoją autonomię i stopniowo separuje się od opiekuna. Ten proces jest kluczowy dla prawidłowego rozwoju psychicznego dziecka. Niemowlęta cierpiące na anoreksję wykazują objawy związane z odmową przyjmowania pokarmu, utratą masy ciała oraz brakiem zainteresowania jedzeniem. W przeciwieństwie do starszych pacjentów z anoreksją, u których często występuje obsesyjne dążenie do kontroli masy ciała, anoreksja niemowlęca opiera się na trudnościach w relacji z rodzicami i procesem samoregulacji.
Diagnoza anoreksji niemowlęcej
Niemowlęta z anoreksją niemowlęcą wykazują specyficzne zachowania podczas karmienia. Zainteresowanie eksplorowaniem otoczenia może być większe niż zainteresowanie jedzeniem. Dziecko może unikać kontaktu wzrokowego podczas karmienia, odwracać głowę, wypluwać pokarm, a nawet próbować wywołać wymioty. Zachowania te generują napięcie emocjonalne zarówno u dziecka, jak i u rodziców, prowadząc do konfliktów podczas karmienia.
Diagnoza anoreksji niemowlęcej opiera się na szeregu kryteriów, które obejmują m.in. odmowę spożywania wystarczającej ilości pokarmu przez co najmniej miesiąc, brak zainteresowania jedzeniem oraz niewłaściwy wzrost dziecka. Te objawy stanowią podstawę dla diagnozy tego zaburzenia.
Przyczyny anoreksji niemowlęcej i terapia
Etiologia anoreksji niemowlęcej jest złożona i obejmuje zarówno czynniki somatyczne (problemy somatyczne dziecka), jak i interakcyjne (konflikty i nieprawidłowe nawyki karmienia przez rodziców). Terapia tego zaburzenia skupia się na wsparciu rodziców w zrozumieniu potrzeb i zachowań dziecka oraz na rozwijaniu prawidłowych nawyków karmienia. Metody terapeutyczne obejmują analizę interakcji rodzic – dziecko podczas karmienia, terapię zabawową w triadzie rodziców i dziecka oraz psychoedukację.
Podsumowanie
Anoreksja niemowlęca stanowi zaburzenie karmienia związane z procesem separacji – indywiduacji u dziecka. Jej diagnoza i terapia wymagają wielodyscyplinarnego podejścia oraz specjalistycznej wiedzy. Badania i praktyka kliniczna wskazują, że rozumienie tego zaburzenia oraz skuteczna interwencja mogą przynieść poprawę zarówno dla zdrowia psychicznego dziecka, jak i dla relacji rodzinnych.
