Choroba ta występuje najczęściej u nastolatek i młodych kobiet, może pojawić się również w starszym wieku najczęściej u kobiet, zdecydowanie rzadziej mężczyzn, którzy stanowią około 5-10% chorujących. Przyczyny zachorowania są bardzo złożone – obejmują czynniki genetyczne, biologiczne, psychologiczne, ale też wpływy społeczne – rodzinne, szkolne, rówieśnicze.
Najczęściej obserwowane przez otoczenie objawy obejmują:
- nadmierną koncentrację na wyglądzie własnego ciała ograniczoną do „bycia chudym”,
- stopniowe zaniżanie akceptowanej masy ciała z powodu lęku przed przytyciem,
- sukcesywne ograniczanie zakresu spożywanych posiłków i/lub ich kaloryczności,
- powstrzymywanie się od jedzenia,
- często (u około 75% chorych) wyczerpujące ćwiczenia fizyczne,
- możliwe jest stosowanie leków tłumiących łaknienie i środków diuretycznych,
- stopniowe pogorszenie nastroju i aktywności życiowej,
- gwałtowny sprzeciw wobec prób nakłonienia do prawidłowego odżywiania się podejmowanego przez otoczenie pacjenta,
- liczne zaburzenia endokrynne (m.in. zanik miesiączki) oraz powikłania kardiologiczne, nefrologiczne i inne stanowiące zagrożenie zdrowia i życia.
Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu klinicznego z pacjentem i rodzicami, badania somatycznego, obserwacji.
Podstawą skutecznego leczenia jest normalizacja masy ciała i praca nad przywróceniem właściwego schematu odżywiania. Standard leczenia obejmuje terapię rodzinną i psychoterapię indywidualną, najczęściej w nurcie poznawczo-behawioralnym.
Jeśli istnieją wskazania lekarz psychiatra może czasowo włączyć farmakoterapię, głównie leki przeciwdepresyjne.
