Wedle koncepcji neuroróżnorodności funkcjonowanie umysłu w spektrum autyzmu czy z ADHD to nie tylko trudności, ale także wiele pozytywnych aspektów budujących mocne strony danego człowieka. Neuroróżnorodność to koncepcja, która uważa za naturalne różnice w funkcjonowaniu ludzkiego mózgu.
Warsztaty rodzicielskie, jako skuteczna metoda terapeutyczna, stają się nieocenionym wsparciem dla rodziców i opiekunów dzieci z zaburzeniami eksternalizacyjnymi, zwłaszcza z rozpoznaniem ADHD. Ich głównym celem jest nauczanie rodziców skutecznego stosowania metod, które prowadzą do redukcji zachowań problemowych, zwiększenia liczby zachowań adaptacyjnych u dzieci oraz poprawy radzenia sobie z trudnymi zachowaniami, wynikającymi z objawów ADHD.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, to zaburzenie neurobiologiczne, które może manifestować się już we wczesnym dzieciństwie.
Rozpoznawanie ADHD u dzieci w wieku od 2-4 lat może być wyzwaniem ze względu na dynamiczny charakter objawów oraz konieczność różnicowania z innymi zaburzeniami o podobnej symptomatologii. Należy też wspomnieć, że wytyczne dotyczące diagnozy, obejmują kryteria umożliwiające rozpoznanie ADHD u dzieci dopiero od 4 roku życia.
Nadruchliwość, zaburzenia uwagi i impulsywność – to główne objawy ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Oczywiście warto pamiętać, że te objawy ulegają pewnym zmianom z wiekiem. Kluczowa jest odpowiednio wczesna i właściwa diagnoza, dzięki której możemy objąć osobę z ADHD odpowiednią opieką i pomocą, co pozwoli na podniesienie jej komfortu życia i radzenia sobie z codziennością.
Zespół nadruchliwości psychoruchowej (ADHD) i zaburzenie osobowości typu borderline (BPD, borderline personality disorder; inaczej: osobowość z pogranicza; osobowość chwiejna emocjonalnie) charakteryzują się podobieństwem objawów, które obejmują m.in. impulsywność, poszukiwanie nowych, silnych bodźców, trudności relacyjne a także dysregulację emocjonalną, w tym szczególnie drażliwość i labilność emocjonalną. Osoby z ADHD, jak i osoby z BPD mają trudności z właściwą samooceną i są wrażliwe na odrzucenie. Podobieństwo objawów i ich negatywny wpływ na funkcjonowanie mogą być przyczyną trudności diagnostycznych.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) to neurobehwioralne i neurorozwojowe zaburzenie, manifestujące się obecnością objawów związanych z deficytami uwagi, nadruchliwością oraz impulsywnością. Choć powszechnie ADHD uważane jest za zaburzenie dziecięce, około 70 % osób z ADHD doświadcza tych objawów również w wieku dorosłym, które znacząco wpływają na ich funkcjonowanie społeczne, ekonomiczne, zawodowe jak i emocjonalne. Według danych WHO, ADHD występuje u 3,4% populacji w wieku 18 – 44 lata.
ADHD jest zaburzeniem neurorozwojowym, które charakteryzuje się obecnością deficytów w obszarach związanych z koncentracją uwagi, kontrolą impulsów oraz nadruchliwością. Objawy powodują zaburzenia funkcjonowania pacjenta nie tylko w zakresie funkcjonowania edukacyjnego, ale także utrudniają nawiązywanie satysfakcjonyjących relacji interpersonalnych i pogarszają jego samoocenę, stąd potrzeba wprowadzenia skutecznych strategii interwencji.
Dziewczynki z ADHD wkładają bardzo duży wysiłek w wykonywaną pracę, a efekty są umiarkowane. Tym samym budują obraz siebie jako osoby nieskutecznej, sprawiającej problemy. Chłopcom w podobnej sytuacji wybacza się więcej. Czym różni się ADHD u chłopców i dziewczynek? Jakie cechy są charakterystyczne dla ADHD dziewczęcego? I dlaczego tak wiele dziewcząt nie zostaje rozpoznanych?
ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) to zaburzenie, które wciąż jest obiektem wielu mitów i nieporozumień, szczególnie jeśli chodzi o jego występowanie u dorosłych.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder), jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych. Stanowi kompleksowy zespół objawów neurobiologicznych, które wpływają na uwagę, impulsywność i aktywność psychoruchową osoby dotkniętej tym zaburzeniem.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) to zaburzenie, które charakteryzuje się trzema głównymi objawami: brakiem uwagi, impulsywnością i nadmierną aktywnością, w dorosłości przyjmującej głównie formę niepokoju psychofizycznego. Rozpoznanie ADHD wymaga wystąpienia tych objawów na poziomie niewspółmiernym ze stopniem rozwoju danej osoby, ich obecności w dzieciństwie oraz upośledzenia funkcjonowania spowodowanego tymi objawami.
Kryteria DSM-5 opisują trzy podtypy ADHD, które różnią się dominującym zespołem objawów. Podtyp z przewagą zaburzeń uwagi charakteryzuje się głównie trudnościami w obszarze uwagi (koncentracja, organizowanie, planowanie). Podtyp z przewagą nadruchliwości i impulsywności skupia się na objawach nadmiernego działania i trudnościach z kontrolowaniem impulsów. Natomiast podtyp mieszany obejmuje obecność zarówno objawów zaburzeń uwagi, jak i nadmiernej aktywności oraz impulsywności.
ADHD czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, jest zaburzeniem neurorozwojowym, które dotyczy nie tylko dzieci, ale także dorosłych. Objawia się nadmierną aktywnością ruchową, impulsywnością oraz trudnościami w koncentracji uwagi, co może znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie pacjentów. Leczenie ADHD jest kompleksowe i obejmuje różne podejścia, które mają na celu poprawę jakości życia i zminimalizowanie objawów.
Leczenie ADHD u dorosłych jest wieloaspektowe i dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta. W pierwszej kolejności oferuje się psychoedukację, która pomaga pacjentom zrozumieć zaburzenie i radzić sobie z jego objawami. Ważne jest również uwzględnienie ewentualnych innych zaburzeń współwystępujących, które mogą wymagać oddzielnego leczenia.
Czynniki podtrzymujące wpływające na obecność objawów ADHD w wieku dorosłym są istotne do zrozumienia tego, jakie czynniki wpływają na długotrwałość tego zaburzenia. Badania przeprowadzone na przestrzeni lat pozwoliły na identyfikację kilku czynników, które mogą zwiększać ryzyko utrzymywania się ADHD u osób dorosłych. Poniżej przedstawiamy niektóre z tych czynników.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, znany jako ADHD jest jednym z częściej występujących u dzieci zaburzeń psychicznych, jednak często jest niewłaściwie postrzegane jako problem dotyczący wyłącznie tej grupy wiekowej. Przez długi czas ekspertom wydawało się, że objawy ADHD zmniejszają się w okresie dojrzewania lub bezpośrednio po nim, a ich wpływ na funkcjonowanie osób dorosłych jest minimalny lub wręcz nieistotny. Wydawało się, jakby objawy nadpobudliwości psychoruchowej i deficytu uwagi zanikały po przekroczeniu progu dorosłości.
Badania przeprowadzone w ostatnich latach wskazują, że objawy ADHD u ponad 70% pacjentów utrzymują się w dorosłości, niosąc ze sobą liczne trudności psychospołeczne. Objawy ADHD pojawiają się we wczesnym dzieciństwie i mogą trwać przez całe życie. Chociaż obraz kliniczny zaburzeń może ulegać pewnym zmianom wraz z wiekiem, w dużej mierze przypomina ten obserwowany u dzieci. Częstość występowania ADHD u dorosłych wynosi ok. 2-5%.
Diagnoza ADHD u dorosłych jest złożonym procesem i oparta jest na strukturze obejmującej pogłębiony wywiad diagnostyczny na temat obecnego i wcześniejszych funkcjonowania, obecności i poziomu nasilenia objawów (narzędzia kwestionariuszwe), ocenie codziennego funkcjonowania oraz identyfikacji ewentualnych współistniejących zaburzeń psychicznych a także różnicowaniu z innymi, podobnymi objawowo zaburzeniami.
Wiarygodna ocena objawów ADHD w dzieciństwie i obecnie może wymagać konsultacji z rodzicami pacjenta, starszymi krewnymi, partnerem lub innymi bliskimi osobami, które mogą dostarczyć informacji na temat przebiegu zaburzeń w przeszłości.
Osoby z ADHD często muszą stawić czoła różnym wyzwaniom na swojej drodze do znalezienia odpowiedniej pracy, która będzie odpowiadać ich specyficznym możliwościom i potrzebom. Osiągnięcie sukcesu zawodowego wymaga zrozumienia swoich pasji, umiejętności oraz sposobów radzenia sobie z wyzwaniami, jakie niesie ze sobą ADHD.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, to zaburzenie neurorozwojowe, które manifestuje się trudnościami z koncentracja uwagi, nadmierną ruchliwością i impulsywnością. W większości przypadków ADHD zostaje zdiagnozowane u dzieci, zwłaszcza w okresie wczesnoszkolnym, ponieważ objawy tego zaburzenia mogą wpływać na wyniki nauki i zachowanie uczniów w klasie. Dlatego osoby z ADHD od najmłodszych lat uczą się, jak radzić sobie z codziennymi wyzwaniami i jakie strategie sprawdzają się w ich przypadku.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) może wpływać na wiele aspektów życia dziecka. Objawy zaburzenia oddziaływują nie tylko na samo dziecko, ale także na jego rodziców i rodzeństwo, powodując trudności w funkcjonowaniu całej rodziny. Konsekwencje wpływu ADHD na dzieci i ich rodziny zmieniają się w zależności od fazy rozwojowej. Co ważne, objawy ADHD zazwyczaj utrzymują się w okresie dorosłości i powodują zakłócenia zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym.
W artykule omawiane są różnice w obrazie klinicznym ADHD, począwszy od wczesnych lat przedszkolnych, przez szkołę podstawową i okres dorastania, aż po dorosłość, z uwzględnieniem jego wpływu na rodzinę i społeczeństwo jako całość.
Niezapewnienie odpowiedniego leczenia osobom dorosłym z ADHD może prowadzić do szeregu negatywnych następstw, które zostały potwierdzone w wyniku licznych badań i obserwacji klinicznych. Poniżej przedstawiamy niektóre z tych skutków.
Dlatego istotne jest, aby osoby dorosłe z ADHD otrzymywały odpowiednie wsparcie, diagnozę i leczenie, które mogą pomóc im poprawić jakość życia i osiągnąć pełny potencjał.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych, dotykającym około 8% dzieci na całym świecie. To złożone zaburzenie neurobiologiczne w praktyce klinicznej oznacza szereg objawów skupionych w trzech grupach: trudności w zakresie zdolności skupienia uwagi, deficyty kontroli impulsów oraz nadmierna, nieadekwatna do wieku i poziomu rozwoju intelektualnego aktywność ruchowa. Konsekwencje zaburzenia w życiu codziennym powodują kłopoty w codziennym funkcjonowaniu związane nie tylko z objawami podstawowymi, ale także ze zdolnością regulacji emocji, zarządzaniem czasem i wieloma innymi. Mimo, że zrozumienie ADHD decydowanie się zwiększa, wciąż istnieje wiele mitów i nieporozumień związanych z tym zaburzeniem.
Zaburzenia tikowe są osobnym rozpoznaniem, które często współwystępuje z innymi chorobami. Szczególnie często u dzieci z zaburzeniami tikowymi występuje zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (attention deficit hyperactivity disorder – ADHD) lub zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Mogą współwystępować także zaburzenia afektywne, swoiste trudności szkolne, zaburzenia lękowe oraz zachowania agresywne. Tiki są stałym objawem zespołu Gillesa de la Tourette’a.
Około 8% populacji osób w wieku dziecięco-młodzieżowym i około 5% wieku dorosłym ma zdiagnozowany zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Przy czym warto podkreślić, że ADHD w Polsce jest w stopniu znaczącym niedorozpoznane. A dzieci z ADHD cierpią na zespół zaburzeń, które najzwyczajniej w świecie, utrudniają im życie. Dlatego tak ważna jest właściwa diagnoza dziecka i postawienie się w roli życzliwego asystenta – pomoc w organizacji codziennych działań przy jednoczesnym pozwoleniu na samodzielność.
Centrum CBT Edu Spółka z Ograniczoną Odpowiedzialnością
Realizacja: Agencja SEO Before After
