Często bagatelizowane i niezrozumiałe, zaburzenie dermatillomanii przynosi ze sobą nie tylko fizyczne cierpienie, ale także emocjonalne zawirowania. Wpływa na codzienne funkcjonowanie i samoocenę osób dotkniętych tym schorzeniem.
Co to jest dermatillomania?
Dermatillomania, znana również jako zaburzenie związane ze skubaniem skóry, to nawracające zachowanie, polegające na skubaniu, wydrapywaniu lub wyciskaniu zdrowej skóry lub występujących na niej zmian, takich jak strupy, modzele, zaskórniki czy pryszcze. Osoby zmagające się z tym schorzeniem z reguły wykonują te czynności paznokciami, choć mogą również korzystać z innych narzędzi, takich jak pęsety czy szpilki. Choroba może dotyczyć różnych części ciała, ale najczęściej objawia się na twarzy, ramionach i rękach.
Objawy i konsekwencje
Chorzy często poświęcają wiele godzin dziennie na skubanie czy wydrapywanie skóry, co prowadzi do uszkodzeń i powstawania ran. Mimo prób powstrzymania się od tych zachowań, zwykle okazują się one nieskuteczne. Zaburzenie zazwyczaj rozpoczyna się w okresie dojrzewania i może być związane z pojawieniem się zmian dermatologicznych, typowych dla tego okresu, takich jak trądzik młodzieńczy.
Przyczyny i czynniki ryzyka
Podobnie, jak wiele innych zaburzeń psychicznych, dermatillomania może mieć podłoże zarówno genetyczne, jak i środowiskowe. Czynniki stresogenne, depresja, lęk czy niska samoocena mogą przyczynić się do nasilenia objawów. Ponadto, zauważono, że osoby dotknięte tym zaburzeniem często doświadczają uczucia nudy, niepokoju lub napięcia przed podjęciem skubania czy wydrapywania skóry, a po wykonaniu tych czynności odczuwają ulgę lub przyjemność.
Terapia i wsparcie
W leczeniu dermatillomanii kluczowa jest terapia behawioralna, która może obejmować techniki redukcji stresu, terapię poznawczo-behawioralną oraz terapię poznawczą. Wsparcie społeczne i psychologiczne od rodziny, przyjaciół i specjalistów również odgrywa istotną rolę w procesie zdrowienia.
Zrozumienie i świadomość istnienia dermatillomanii są kluczowe dla wsparcia osób zmagających się z tym schorzeniem. Edukacja na temat tej przypadłości oraz promowanie otwartej rozmowy na ten temat, mogą pomóc w zapewnieniu odpowiedniego wsparcia dla wszystkich dotkniętych tym problemem.
