Zaburzenie polega na nawracających, niespodziewanych napadach paniki, które charakteryzują się nagłym silnym wzrostem strachu i osiągają swoje apogeum zwykle w kilka minut. Napad lęku może nie mieć konkretnej przyczyny czy bodźca, który go wywołał.
Najczęstsze objawy napadów paniki to:
- Kołatanie serca, pocenie się, drżenie rąk, spłycenie oddechu i duszność, wrażenie dławienia się, nudności i bóle brzucha, zawroty głowy, przekonanie o zbliżającym się omdleniu, obawa przed utratą kontroli nad sobą czy poczucie, że się umiera.
- Do postawienia rozpoznania tego zaburzenia objawy lękowe muszą utrzymywać się co najmniej miesiąc.
- Osoby doświadczające ataków paniki poszukują zewnętrznych przyczyn wystąpienia ataku, co prowadzi do ograniczenia różnego rodzaju aktywności.
- Pierwsze objawy zaburzenia pojawiają się w okolicy 13 r.ż.
- Gdy dziecko obawia się, że napad będzie miał miejsce w przestrzeni publicznej, ma tendencją do opuszczenia zajęć szkolnych, odmowy wykonywania codziennych czynności wymagających zaangażowania społecznego czy np. podróży komunikacja, rozpoznajemy zaburzenie paniczne z agorafobią.
- Dziecko, które doświadczyło ataków paniki obawia się ich nawrotu, co powoduje bezustanne zamartwianie się i stale wzmożone napięcie. Pacjenci cierpiący na to zaburzenie często za wszelką cenę próbują unikać okoliczności, w których doświadczyli napadu.
- Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń, również tutaj spotykamy mechanizm stopniowego unikania i wycofywania się z różnych obszarów życia.
- Zdarza się, że nastolatki próbują leczyć zaburzenie poprzez nadużywanie alkoholu lub marihuany.
