Choroba polega na przymusowym stosowaniu strategii redukcji napięcia emocjonalnego przez przyjmowanie nadmiernej ilości pożywienia (najczęściej wysokokalorycznego, nawet do kilku tysięcy kalorii) i następującej po nim, w wyniku poczucia winy, ewakuacji jedzenia przez prowokowanie wymiotów lub stosowanie substancji przeczyszczających. Niektórzy z pacjentów zamiast różnych metod kompensacyjnych stosują intensywne ćwiczenia fizyczne i/lub okresowe głodówki. Niska samoocena jest nieadekwatnie związana z wyglądem, a konkretnie byciem szczupłym. Funkcjonowanie pacjentów charakteryzuje duża chwiejność emocjonalna z tendencją do występowania epizodów depresyjnych. Impulsywność, charakteryzująca pacjentów, zwiększa częstość podejmowanych prób samobójczych i samookaleczeń. Stosowane metody kompensacyjne mogą doprowadzić do poważnych powikłań somatycznych.
Rozpoznanie psychiatryczne stawiane jest na podstawie wywiadu klinicznego i badania somatycznego.
Podstawową metodą leczenia jest stabilizacja wzorca odżywiania, wśród pacjentów w wieku rozwojowym – terapia rodzinna oraz psychoterapia indywidualna najczęściej w nurcie poznawczo-behawioralnym. Możliwe jest czasowe włączenie leczenia farmakologicznego (zazwyczaj leki przeciwdepresyjne).
