Do czasu, gdy w Polsce obowiązuje klasyfikacja chorób ICD-10 w grupie zaburzeń autystycznych funkcjonuje jako niezależna jednostka chorobowa Zespół Aspergera. Charakteryzują go różnej głębokości deficyty w obszarze interakcji społecznych, ograniczony wzorzec zainteresowań i aktywności oraz zaburzeń funkcji poznawczych, ale od klasycznych postaci autyzmu różni go brak istotnego opóźnienia rozwoju mowy służącej do komunikowania się.
Osoby, których dotyczy to rozpoznanie napotykają liczne trudności w nawiązywaniu satysfakcjonujących relacji społecznych wynikające z braku rozumienia niepisanych praw rządzących interakcjami społecznymi, kłopotów w odczytywaniu emocji na podstawie wyrazu twarzy oraz dosłownym rozumieniu metafor i żartów. Osoby z rozpoznaniem Zespołu Aspergera charakteryzuje obecność ograniczonych, bardzo intensywnych zainteresowań o nieprzeciętnej tematyce. Często przejawiają nieprzeciętne zdolności w zakresie nauk ścisłych.
Cechą wspólną z pozostałymi zaburzeniami autystycznymi jest opór przed zmianą otoczenia. Powszechnie występujące w tej grupie pacjentów są także objawy nadwrażliwości: słuchowej, dotykowej i innych, które dodatkowo utrudniają funkcjonowanie pacjenta. Trudności w nawiązywaniu relacji z innymi powodują, że często traktowani są jako osoby źle wychowane, dziwaczne, co prowadzi do pogorszenia samooceny, a z czasem do rozwoju zaburzeń depresyjnych i lękowych.
Rozpoznanie ASD przeprowadzane jest przez zespół składający się z doświadczonego w zakresie diagnostyki Zespołu Aspergera psychologa i lekarza psychiatry. Działania diagnostyczne obejmują: wywiad z rodzicami, obserwacja dziecka, przeprowadzenie wysokospecjalistycznej testowej diagnostyki psychologicznej (ADI-R, ADOS, badanie funkcji poznawczych i wykonawczych).
Leczenie zespołu Aspergera
Wcześniej rozpoczęta terapia zwiększa szansę jej skuteczności. Leczenie opiera się na zapewnieniu stałych oddziaływań terapeutycznych, których celem jest jakościowa poprawa funkcjonowania dziecka, przez stymulację rozwoju w zakresie: funkcjonowania społecznego, komunikacji, rozwijania teorii umysłu, rozszerzania sposobów radzenie sobie ze stresem i wzmocnieniu samooceny. Wspólnymi elementami modyfikacji behawioralnych i środowiskowych jest dostosowanie wymagań i przystosowanie otoczenia do możliwości dziecka.
