Dziewczynki z ADHD wkładają bardzo duży wysiłek w wykonywaną pracę, a efekty są umiarkowane. Tym samym budują obraz siebie jako osoby nieskutecznej, sprawiającej problemy. Chłopcom w podobnej sytuacji wybacza się więcej. Czym różni się ADHD u chłopców i dziewczynek? Jakie cechy są charakterystyczne dla ADHD dziewczęcego? I dlaczego tak wiele dziewcząt nie zostaje rozpoznanych?
ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) to zaburzenie, które wciąż jest obiektem wielu mitów i nieporozumień, szczególnie jeśli chodzi o jego występowanie u dorosłych.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder), jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych. Stanowi kompleksowy zespół objawów neurobiologicznych, które wpływają na uwagę, impulsywność i aktywność psychoruchową osoby dotkniętej tym zaburzeniem.
Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) to jedne z najczęstszych problemów psychiatrycznych w wieku rozwojowym. I co więcej, spotykane także w populacji osób dorosłych. ASD występuje u od 1% do 4% populacji. Niemal 70% osób z ASD ma również inne zaburzenia psychiczne, z których najczęstsze to nadpobudliwości psychoruchowe z deficytem uwagi (ADHD), zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, schorzenia psychotyczne oraz problemy depresyjne i lękowe. Jeśli zaburzenie ze spektrum autyzmu nie zostało zdiagnozowane w dzieciństwie lub brakowało odpowiedniego wsparcia, istnieje ryzyko, że osobowość osoby z ASD może nieprawidłowo się rozwijać. Ocena osobowości u osób z ASD oraz jej ewentualnych zaburzeń jest niezwykle ważna w diagnostyce, pomagając zrozumieć trudności w funkcjonowaniu. Takie podejście stanowi bazę dla opracowania bardziej dopasowanych i spersonalizowanych działań, dostosowanych do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) stanowią kompleksowy obszar zaburzeń neurobiologicznych, które wpływają na zdolność jednostki do nawiązywania relacji społecznych, komunikacji oraz elastycznego myślenia. Przez dziesięciolecia umiejscowienie ASD w klasyfikacjach zaburzeń psychicznych ewoluowało, od dominującej przynależności do grupy schizofrenii aż po współczesne włączenie w kategorię „Autism Spectrum Disorders”, odzwierciedlające obecną wiedzę na temat tych zaburzeń.
Zaburzenia ze spektrum autyzmu (autism spectrum disorder, ASD) stanowią coraz powszechniejszy problem zdrowotny, dotykając zarówno dzieci, jak i dorosłych. Niemniej jednak, niezbyt często objawy związane z ASD, choć wpływające istotnie na funkcjonowanie, są właściwie diagnozowane. Badania kliniczne wykazują, że osoby z ASD często borykają się także z innymi towarzyszącymi zaburzeniami, które dodatkowo utrudniają prowadzenie normalnego życia. W związku z tym kluczowym aspektem jest zapewnienie, aby metody terapeutyczne stosowane w procesie leczenia były w pełni dostosowane do specyficznych potrzeb i ograniczeń jednostek zdiagnozowanych z ASD.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) to zaburzenie, które charakteryzuje się trzema głównymi objawami: brakiem uwagi, impulsywnością i nadmierną aktywnością, w dorosłości przyjmującej głównie formę niepokoju psychofizycznego. Rozpoznanie ADHD wymaga wystąpienia tych objawów na poziomie niewspółmiernym ze stopniem rozwoju danej osoby, ich obecności w dzieciństwie oraz upośledzenia funkcjonowania spowodowanego tymi objawami.
Kryteria DSM-5 opisują trzy podtypy ADHD, które różnią się dominującym zespołem objawów. Podtyp z przewagą zaburzeń uwagi charakteryzuje się głównie trudnościami w obszarze uwagi (koncentracja, organizowanie, planowanie). Podtyp z przewagą nadruchliwości i impulsywności skupia się na objawach nadmiernego działania i trudnościach z kontrolowaniem impulsów. Natomiast podtyp mieszany obejmuje obecność zarówno objawów zaburzeń uwagi, jak i nadmiernej aktywności oraz impulsywności.
ADHD czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, jest zaburzeniem neurorozwojowym, które dotyczy nie tylko dzieci, ale także dorosłych. Objawia się nadmierną aktywnością ruchową, impulsywnością oraz trudnościami w koncentracji uwagi, co może znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie pacjentów. Leczenie ADHD jest kompleksowe i obejmuje różne podejścia, które mają na celu poprawę jakości życia i zminimalizowanie objawów.
Leczenie ADHD u dorosłych jest wieloaspektowe i dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta. W pierwszej kolejności oferuje się psychoedukację, która pomaga pacjentom zrozumieć zaburzenie i radzić sobie z jego objawami. Ważne jest również uwzględnienie ewentualnych innych zaburzeń współwystępujących, które mogą wymagać oddzielnego leczenia.
Czynniki podtrzymujące wpływające na obecność objawów ADHD w wieku dorosłym są istotne do zrozumienia tego, jakie czynniki wpływają na długotrwałość tego zaburzenia. Badania przeprowadzone na przestrzeni lat pozwoliły na identyfikację kilku czynników, które mogą zwiększać ryzyko utrzymywania się ADHD u osób dorosłych. Poniżej przedstawiamy niektóre z tych czynników.
Depresja wśród młodzieży jest poważnym problemem zdrowia psychicznego, który może mieć długotrwały wpływ na życie i funkcjonowanie młodej osoby. Rozpoznanie depresji u nastolatka może być trudne, ponieważ wiele z objawów może być przypisywanych okresowi dojrzewania, nastoletniemu buntowi. Jednak warto zwrócić uwagę na pewne sygnały, które mogą wskazywać na obecność tej choroby. Oto kilka wartościowych wskazówek, które mogą pomóc w rozpoznawaniu nastoletniej depresji.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, znany jako ADHD jest jednym z częściej występujących u dzieci zaburzeń psychicznych, jednak często jest niewłaściwie postrzegane jako problem dotyczący wyłącznie tej grupy wiekowej. Przez długi czas ekspertom wydawało się, że objawy ADHD zmniejszają się w okresie dojrzewania lub bezpośrednio po nim, a ich wpływ na funkcjonowanie osób dorosłych jest minimalny lub wręcz nieistotny. Wydawało się, jakby objawy nadpobudliwości psychoruchowej i deficytu uwagi zanikały po przekroczeniu progu dorosłości.
Badania przeprowadzone w ostatnich latach wskazują, że objawy ADHD u ponad 70% pacjentów utrzymują się w dorosłości, niosąc ze sobą liczne trudności psychospołeczne. Objawy ADHD pojawiają się we wczesnym dzieciństwie i mogą trwać przez całe życie. Chociaż obraz kliniczny zaburzeń może ulegać pewnym zmianom wraz z wiekiem, w dużej mierze przypomina ten obserwowany u dzieci. Częstość występowania ADHD u dorosłych wynosi ok. 2-5%.
Depresja jest stanem psychicznym, który charakteryzuje się obniżonym nastrojem, utratą zainteresowań, spowolnieniem lub pobudzeniem psychoruchowym, brakiem energii i innych objawów, które mogą prowadzić do dezorganizacji życia. Ale czym różni się depresja od chandry?
Istnieją pewne cechy, które pozwalają odróżnić depresję od naturalnie towarzyszącej nam chandry. Po pierwsze nasilenie objawów – w depresji objawy są znaczne i wpływają na funkcjonowanie, podczas gdy w chandrze są one mniej intensywne. Po drugie dezorganizacja życia- w depresji objawy prowadzą do zakłócenia normalnego funkcjonowania, czego nie ma w chandrze. I po trzecie czas trwania – objawy depresji utrzymują się powyżej dwóch tygodni, podczas gdy w chandrze są krótsze.
Zaburzenia seksualne stanowią jeden z najczęstszych problemów zdrowotnych, zarówno u mężczyzn, jak i kobiet. Okazuje się, że depresja może odgrywać kluczową rolę w występowaniu tych problemów. Warto więc przyjrzeć się bliżej związkowi między naszym nastrojem a jakością życia seksualnego.
Badania przeprowadzone na szeroką skalę wskazują, że zaburzenia seksualne są powszechne w populacji. Wyniki amerykańskiego badania The National Health and Social Life Survey wykazały, że około 31% mężczyzn i 43% kobiet doświadcza różnych postaci zaburzeń seksualnych (Laumann i wsp., 1999). Co więcej, pacjenci cierpiący na depresję są szczególnie narażeni na wystąpienie tego rodzaju problemów.
Okres buntu u nastolatków to jedna z najbardziej nieuniknionych i trudnych faz rozwoju, zarówno dla samych młodych ludzi, jak i dla ich rodziców. To czas, który może być pełen wyzwań, ale jednocześnie jest nieodzownym elementem procesu dojrzewania i osiągania niezależności. Warto zrozumieć, że bunt to naturalna część procesu dojrzewania i ma on swoje głębokie podstawy psychologiczne. Dążenie do niezależności i wyznaczanie własnej tożsamości jest istotne dla rozwoju osobowości i odpowiedniego przechodzenia w dorosłość.
Według szacunków, problem pracoholizmu dotyczy około 5% populacji. Jednak liczba ta może być wyższa, ponieważ wiele przypadków pozostaje niewykrytych lub ukrytych, ze względu na pozytywny wizerunek związanego z pracą zaangażowania. Zatem czym tak naprawdę jest pracoholizm? Można go zdefiniować jako stan psychiczny, charakteryzujący się stałym, wewnętrznym przymusem do wykonywania pracy lub związanych z nią czynności, a także nieustannym myśleniem o pracy. Osoby uzależnione od pracy odczuwają silną potrzebę poświęcania jej coraz większej ilości czasu i wysiłku, a taka obsesja związana z pracą powoduje dyskomfort i złe samopoczucie w sytuacjach, gdy możliwość zajmowania się nią jest utrudniona. Pracoholizm prowadzi do zaburzenia równowagi między różnymi aspektami życia, gdzie praca staje się dominującym elementem, a inne sfery, takie jak życie rodzinne czy zainteresowania, zaniedbywane są na rzecz pracy.
Cechy istotne dla diagnozy narcystycznego zaburzenia osobowości u dzieci i młodzieży dotyczą nadwrażliwości w obszarze poczucia własnej wartości, wynikającej z naprzemiennego przeceniania swoich talentów i możliwości, a z drugiej strony poczucia bezwartościowości, połączonego z łatwym uruchamianiem poczucia zranienia i poniżenia. Szczególnie widoczna jest uważność na ocenę innych. Sprzeczność między bardzo wysoką samooceną na swój temat a niemożliwą do zaspokojenia potrzebą uznania powoduje, że pacjenci dążą za wszelką cenę do sukcesu, a w sytuacjach porażki popadają w rozpacz lub stają się agresywni wobec siebie i innych.
Szacuje się, że zaburzenia opozycyjno-buntownicze (oppositional defiant disorder,ODD) diagnozowane są u około 6-10% chłopców już w wieku wczesnoszkolnym i 2-9% dziewcząt, najczęściej w okresie dojrzewania. W dużych miastach diagnozuje się je częściej niż wśród mieszkańców wsi. Zaburzenia opozycyjno-buntownicze charakteryzują się uporczywymi wzorcami prowokacyjnego, buntowniczego i mściwego zachowania. Osoby z ODD często prezentują duże trudności w zakresie panowania nad frustracją i złością, aktywnie sprzeciwiają się dorosłym, łamią zasady ustalone przez innych i nie biorą odpowiedzialności za zachowania niepożądane, przerzucając ją na otoczenie. Można powiedzieć, że ODD to trwałe i powtarzające się zachowania, które naruszają oczekiwania społeczne.
Uzależnienie od Internetu jest powszechnym problemem w dzisiejszym społeczeństwie cyfrowym. Pozbawione kontroli zanurzenie w wirtualnym świecie może prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak zaniedbanie obowiązków szkolnych i zawodowych, relacji z bliskimi oraz pogorszenie zdrowia psychicznego i fizycznego. Warto zrozumieć wcześniej, na czym polega to uzależnienie, jakie są jego objawy, jakie podejścia terapeutyczne można zastosować, a także jak skutecznie zapobiegać jego wystąpieniu.
Diagnoza ADHD u dorosłych jest złożonym procesem i oparta jest na strukturze obejmującej pogłębiony wywiad diagnostyczny na temat obecnego i wcześniejszych funkcjonowania, obecności i poziomu nasilenia objawów (narzędzia kwestionariuszwe), ocenie codziennego funkcjonowania oraz identyfikacji ewentualnych współistniejących zaburzeń psychicznych a także różnicowaniu z innymi, podobnymi objawowo zaburzeniami.
Wiarygodna ocena objawów ADHD w dzieciństwie i obecnie może wymagać konsultacji z rodzicami pacjenta, starszymi krewnymi, partnerem lub innymi bliskimi osobami, które mogą dostarczyć informacji na temat przebiegu zaburzeń w przeszłości.
Osoby z ADHD często muszą stawić czoła różnym wyzwaniom na swojej drodze do znalezienia odpowiedniej pracy, która będzie odpowiadać ich specyficznym możliwościom i potrzebom. Osiągnięcie sukcesu zawodowego wymaga zrozumienia swoich pasji, umiejętności oraz sposobów radzenia sobie z wyzwaniami, jakie niesie ze sobą ADHD.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, to zaburzenie neurorozwojowe, które manifestuje się trudnościami z koncentracja uwagi, nadmierną ruchliwością i impulsywnością. W większości przypadków ADHD zostaje zdiagnozowane u dzieci, zwłaszcza w okresie wczesnoszkolnym, ponieważ objawy tego zaburzenia mogą wpływać na wyniki nauki i zachowanie uczniów w klasie. Dlatego osoby z ADHD od najmłodszych lat uczą się, jak radzić sobie z codziennymi wyzwaniami i jakie strategie sprawdzają się w ich przypadku.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) może wpływać na wiele aspektów życia dziecka. Objawy zaburzenia oddziaływują nie tylko na samo dziecko, ale także na jego rodziców i rodzeństwo, powodując trudności w funkcjonowaniu całej rodziny. Konsekwencje wpływu ADHD na dzieci i ich rodziny zmieniają się w zależności od fazy rozwojowej. Co ważne, objawy ADHD zazwyczaj utrzymują się w okresie dorosłości i powodują zakłócenia zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym.
W artykule omawiane są różnice w obrazie klinicznym ADHD, począwszy od wczesnych lat przedszkolnych, przez szkołę podstawową i okres dorastania, aż po dorosłość, z uwzględnieniem jego wpływu na rodzinę i społeczeństwo jako całość.
Niezapewnienie odpowiedniego leczenia osobom dorosłym z ADHD może prowadzić do szeregu negatywnych następstw, które zostały potwierdzone w wyniku licznych badań i obserwacji klinicznych. Poniżej przedstawiamy niektóre z tych skutków.
Dlatego istotne jest, aby osoby dorosłe z ADHD otrzymywały odpowiednie wsparcie, diagnozę i leczenie, które mogą pomóc im poprawić jakość życia i osiągnąć pełny potencjał.
W tym artykule wyjaśnimy czym są zaburzenia ze spektrum autyzmu i poszukamy odpowiedzi na pytanie czym dlaczego nie wszystkie otrzymują diagnozę autyzmu w dzieciństwie. Wskażemy również specyfikę fenotypu kobiecego autyzmu i dlaczego zrozumienie różnic między płciami jest kluczowe dla zapewnienia indywidualnego podejścia do diagnostyki i terapii.
Współczesny świat jest pełen różnorodności, w tym także różnorodności w sposobie myślenia, postrzegania i odczuwania. Wśród tej niepowtarzalnej mozaiki mamy również osoby z zaburzeniami neurorozwojowymi ze spektrum autyzmu. To złożone spektrum zaburzeń rozwojowych dotyka około 1 procenta światowej populacji. Szacuje się, że w Europie żyje pięć milionów osób w spektrum autyzmu, z unikatowymi cechami, potrzebami i potencjałem. To również osoby dorosłe, aktywne na rynku pracy. Jak zatem radzą sobie z rozwojem zawodowym osoby ze spektrum autyzmu, jak zaburzenia wpływają na ich predyspozycje zawodowe i jakie wyzwania na rynku pracy napotykają?
Diagnoza autyzmu to ważna sprawa dla rodziców, ale także dla samych dzieci. Im wcześniej można wykryć zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) i rozpocząć odpowiednią terapię,
Centrum CBT Edu Spółka z Ograniczoną Odpowiedzialnością
Realizacja: Agencja SEO Before After
