Mówi się, że superwizja to swego rodzaju terapia terapii. Czy zgadza się Pani z takim stwierdzeniem? W jakimś zakresie na pewno, choć z drugiej strony wydaje się być ono nieco zawężające pojęcie superwizji. Warto wspomnieć, że zjawisko superwizji występuje nie tylko w psychoterapii, ale również w biznesie, w coachingu. Superwizja jest spojrzeniem z metapoziomu, niejako „z góry”, na to co się dzieje w jakimś procesie.
Jak się dzisiaj definiuje spektrum autyzmu? Spektrum autyzmu definiuje się szeroko. Już od ponad 40 lat mamy jasność, że spektrum autyzmu, to nie jest tylko klasyczny autyzm, ale to też zespół Aspergera. Często dopiero u osób dorosłych, które przychodzą z różnymi trudnościami do psychoterapeuty lub do psychiatry, pojawia się hipoteza, że być może pod ich trudnościami adaptacyjnymi i innymi trudnościami, które generują nasilone objawy depresyjne, lęk, bardzo duże zmęczenie, trudności z radzeniem sobie ze stresem, z napięciem, ukryta jest inna przyczyna i kierowane są na diagnozę zaburzeń ze spektrum autyzmu.
W dzisiejszym społeczeństwie, w którym wygląd często stawiany jest na piedestale, coraz więcej osób zmaga się z różnego rodzaju zaburzeniami związanymi z ich własnym ciałem. Jednym z nich jest dysmorfofobia, znane również jako cielesne zaburzenie dysmorficzne lub zaburzenie obrazu ciała (Body Dysmorphic Disorder, BDD). To poważne schorzenie psychiczne, które dotyka osoby w różnym wieku i każdej płci, prowadząc do poważnych konsekwencji dla ich zdrowia psychicznego i jakości życia.
Hipochondria, znana również jako zaburzenie hipochondryczne lub lęk o zdrowie, jest stanem psychicznym charakteryzującym się obsesyjnym przekonaniem o istnieniu poważnej choroby, mimo braku medycznych dowodów na jej obecność. Osoby cierpiące na hipochondrię przeżywają silny lęk związany z własnym zdrowiem, często interpretując niespecyficzne objawy ciała jako dowody na groźne schorzenia. Wzmacniają to negatywne myśli automatyczne, wyobrażenia wzrokowe oraz obsesyjne badania medyczne. Wspomniany poznawczo-behawioralny model hipochondrii może pomóc w zrozumieniu przyczyn i mechanizmów tego zaburzenia.
W ostatnich latach obserwuje się wzrost zachorowań na depresję wśród dzieci i młodzieży, a także obniżanie się wieku pierwszego wystąpienia depresyjnego epizodu. A depresja wśród dzieci i młodzieży stanowi poważny problem zdrowotny, mający negatywny wpływ na ich funkcjonowanie i rozwój emocjonalny. Skąd depresja u najmłodszych? Rozpowszechnienie depresji wśród dzieci i młodzieży zależy od wielu czynników, takich jak użyte kryteria diagnostyczne i metody badawcze. Badania wskazują, że zaburzenia depresyjne, zwłaszcza znaczna depresja, częściej występują u nastolatków (w zakresie od 2% do 15%) niż u dzieci nieosiągających jeszcze wieku dorastania (od 0,2% do 2%). Aż 20% osiemnastolatków ma za sobą co najmniej jeden taki epizod.
Okres po narodzeniu dziecka, pełen radości i oczekiwań, może równocześnie wiązać się dla kobiety z trudnościami emocjonalnymi, które niekiedy prowadzą do depresji poporodowej. Depresja poporodowa (postpartum depression, PPD) to znaczne zaburzenie emocjonalne, które często występuje u kobiet w okresie połogu. Według różnych źródeł, od 8 do 20% kobiet może doświadczyć depresji poporodowej w ciągu pierwszego roku po porodzie.
Wizyta u psychiatry może być kluczowym krokiem na drodze do poprawy zdrowia psychicznego. Dla wielu osób, które nigdy wcześniej nie miały doświadczeń z procesem leczenia zdrowia psychicznego, podjęcie decyzji o pierwszej wizycie u psychiatry może być trudne i pełne obaw. Warto jednak zdobyć odwagę i skorzystać z opieki psychiatrycznej, ponieważ szybka interwencja może znacznie poprawić jakość życia i skuteczność leczenia.
Dane statystyczne alarmująco wskazują, że wielu pacjentów opóźnia konieczną wizytę u lekarza psychiatry, co może prowadzić do obniżenia jakości życia i gorszych prognostyków w zakresie powrotu do zdrowia.
Anoreksja niemowlęca jest specyficznym zaburzeniem karmienia, związanym z etapem separacji – indywiduacji w procesie rozwoju dziecka. To nie tylko wyjątkowe zaburzenie, ale także istotna obserwacja w obszarze zdrowia psychicznego niemowląt. W przeciwieństwie do powszechnie znanego pojęcia anoreksji dotyczącej nastolatków i dorosłych, anoreksja niemowlęca to problem, który dotyka dzieci w wieku od 6. miesiąca życia do trzeciego roku życia.
Karmienie i odżywianie niemowląt oraz małych dzieci to ważne aspekty ich rozwoju, zdrowia i dobrostanu. Niestety, nie zawsze przebiegają one gładko. Zaburzenia odżywiania w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie stanowią zagadnienie, które coraz częściej skupia uwagę zarówno rodziców, jak i specjalistów medycznych. Czym są te zaburzenia, jakie są ich przyczyny i jak można sobie z nimi poradzić?
Zaburzenia odżywiania w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie to problemy związane z karmieniem i przyjmowaniem pożywienia, które występują w okresie od narodzin do ukończenia przez dziecko 6. roku życia.
Zaburzenia seksualne są powszechnym problemem zdrowotnym, który dotyka dużej części populacji. Szacuje się, że około 30% mężczyzn i ponad 40% kobiet doświadcza różnych form zaburzeń seksualnych. W ostatnich latach obserwujemy większą otwartość społeczeństwa na rozmawianie o tej sferze życia oraz szukanie pomocy u seksuologów. Jednak dostęp do odpowiedniej opieki może być nadal utrudniony, ponieważ wyszkolonych i doświadczonych seksuologów jest wciąż niewielu.
Ważne jest, aby zrozumieć, że zaburzenia seksualne często współwystępują z różnymi problemami psychicznymi, takimi jak depresja czy zaburzenia lękowe. Na przykład, u osób cierpiących na depresję znacząco obniża się popęd seksualny – u 83% mężczyzn i 53% kobiet. Leczenie depresji przy użyciu leków przeciwdepresyjnych może niekiedy nasilać problemy seksualne, co dodatkowo utrudnia proces zdrowienia.
We współczesnym świecie kultura żywieniowa i społeczny nacisk na „czystą” i „zdrową” żywność, zdrową dietę i styl życia zdobywa coraz większą popularność. Jednakże, wraz z tą tendencją rośnie także ryzyko pojawienia się nowych, niekoniecznie korzystnych, obsesji żywieniowych. Jednym z takich zaburzeń jest ortoreksja, stosunkowo niedawno zidentyfikowane i dotychczas niesklasyfikowane zaburzenie, które może prowadzić do poważnych konsekwencji dla zdrowia i funkcjonowania jednostki.
Ortoreksja, co dosłownie tłumaczone oznacza „poprawne jedzenie”, odnosi się do obsesyjnej i patologicznej skłonności do spożywania żywności uważanej za zdrową i właściwą. Osoby dotknięte tym zaburzeniem stopniowo eliminują kolejne produkty z diety, uznając je za niezdrowe lub niewłaściwie przygotowane. Skupiają się na jakości i składzie żywności, często rezygnując z całych grup produktów, takich jak nabiał, mięso czy ryby. Taka ekstremalna restrykcja może prowadzić do poważnych niedoborów składników odżywczych i wyniszczenia organizmu.
Depresja to jedno z najczęstszych zaburzeń psychicznych, które może dotknąć osoby w każdym wieku, w tym również ludzi starszych. W przypadku seniorów depresja stanowi istotny problem zdrowotny, a jednocześnie może być trudniejsza do rozpoznania i leczenia ze względu na specyficzne cechy wieku podeszłego.
Depresja u ludzi starszych charakteryzuje się bardziej złożoną etiologią, różnorodnym obrazem klinicznym i zmienną reakcją na leczenie w porównaniu z depresją u młodszych pacjentów. Wielu seniorów i ich rodziny nie zdają sobie sprawy z istnienia choroby, a objawy często są mylone z wynikiem innych chorób somatycznych lub uznawane są za naturalny proces starzenia.
Okres dojrzewania, zwany często młodzieńczym buntem, jest czasem niezwykłych zmian i wyzwań, zarówno dla samych nastolatków, jak i dla ich rodziców, czy opiekunów. Niestabilność emocjonalna i behawioralna, towarzysząca dojrzewaniu, może wprowadzać wiele zamieszania i wątpliwości, zwłaszcza gdy zachowania młodzieży wydają się wykraczać poza normy. Dla wielu rodziców rozróżnienie typowego buntu okresu dojrzewania od potencjalnych zaburzeń psychicznych może okazać się trudne i niepokojące. Z jednej strony, naturalne jest, że młody człowiek przeżywa okres emocjonalnej burzy, wyrażając swoją niezależność, kwestionując autorytet dorosłych i wchodząc w konflikty. Z drugiej jednak strony, rodzice obawiają się, że takie zachowanie może być sygnałem problemów emocjonalnych czy zaburzeń nastroju, takich jak depresja.
Dziewczynki z ADHD wkładają bardzo duży wysiłek w wykonywaną pracę, a efekty są umiarkowane. Tym samym budują obraz siebie jako osoby nieskutecznej, sprawiającej problemy. Chłopcom w podobnej sytuacji wybacza się więcej. Czym różni się ADHD u chłopców i dziewczynek? Jakie cechy są charakterystyczne dla ADHD dziewczęcego? I dlaczego tak wiele dziewcząt nie zostaje rozpoznanych?
ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) to zaburzenie, które wciąż jest obiektem wielu mitów i nieporozumień, szczególnie jeśli chodzi o jego występowanie u dorosłych.
ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder), jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych. Stanowi kompleksowy zespół objawów neurobiologicznych, które wpływają na uwagę, impulsywność i aktywność psychoruchową osoby dotkniętej tym zaburzeniem.
Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) to jedne z najczęstszych problemów psychiatrycznych w wieku rozwojowym. I co więcej, spotykane także w populacji osób dorosłych. ASD występuje u od 1% do 4% populacji. Niemal 70% osób z ASD ma również inne zaburzenia psychiczne, z których najczęstsze to nadpobudliwości psychoruchowe z deficytem uwagi (ADHD), zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, schorzenia psychotyczne oraz problemy depresyjne i lękowe. Jeśli zaburzenie ze spektrum autyzmu nie zostało zdiagnozowane w dzieciństwie lub brakowało odpowiedniego wsparcia, istnieje ryzyko, że osobowość osoby z ASD może nieprawidłowo się rozwijać. Ocena osobowości u osób z ASD oraz jej ewentualnych zaburzeń jest niezwykle ważna w diagnostyce, pomagając zrozumieć trudności w funkcjonowaniu. Takie podejście stanowi bazę dla opracowania bardziej dopasowanych i spersonalizowanych działań, dostosowanych do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) stanowią kompleksowy obszar zaburzeń neurobiologicznych, które wpływają na zdolność jednostki do nawiązywania relacji społecznych, komunikacji oraz elastycznego myślenia. Przez dziesięciolecia umiejscowienie ASD w klasyfikacjach zaburzeń psychicznych ewoluowało, od dominującej przynależności do grupy schizofrenii aż po współczesne włączenie w kategorię „Autism Spectrum Disorders”, odzwierciedlające obecną wiedzę na temat tych zaburzeń.
Zaburzenia ze spektrum autyzmu (autism spectrum disorder, ASD) stanowią coraz powszechniejszy problem zdrowotny, dotykając zarówno dzieci, jak i dorosłych. Niemniej jednak, niezbyt często objawy związane z ASD, choć wpływające istotnie na funkcjonowanie, są właściwie diagnozowane. Badania kliniczne wykazują, że osoby z ASD często borykają się także z innymi towarzyszącymi zaburzeniami, które dodatkowo utrudniają prowadzenie normalnego życia. W związku z tym kluczowym aspektem jest zapewnienie, aby metody terapeutyczne stosowane w procesie leczenia były w pełni dostosowane do specyficznych potrzeb i ograniczeń jednostek zdiagnozowanych z ASD.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) to zaburzenie, które charakteryzuje się trzema głównymi objawami: brakiem uwagi, impulsywnością i nadmierną aktywnością, w dorosłości przyjmującej głównie formę niepokoju psychofizycznego. Rozpoznanie ADHD wymaga wystąpienia tych objawów na poziomie niewspółmiernym ze stopniem rozwoju danej osoby, ich obecności w dzieciństwie oraz upośledzenia funkcjonowania spowodowanego tymi objawami.
Kryteria DSM-5 opisują trzy podtypy ADHD, które różnią się dominującym zespołem objawów. Podtyp z przewagą zaburzeń uwagi charakteryzuje się głównie trudnościami w obszarze uwagi (koncentracja, organizowanie, planowanie). Podtyp z przewagą nadruchliwości i impulsywności skupia się na objawach nadmiernego działania i trudnościach z kontrolowaniem impulsów. Natomiast podtyp mieszany obejmuje obecność zarówno objawów zaburzeń uwagi, jak i nadmiernej aktywności oraz impulsywności.
ADHD czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, jest zaburzeniem neurorozwojowym, które dotyczy nie tylko dzieci, ale także dorosłych. Objawia się nadmierną aktywnością ruchową, impulsywnością oraz trudnościami w koncentracji uwagi, co może znacząco wpływać na codzienne funkcjonowanie pacjentów. Leczenie ADHD jest kompleksowe i obejmuje różne podejścia, które mają na celu poprawę jakości życia i zminimalizowanie objawów.
Leczenie ADHD u dorosłych jest wieloaspektowe i dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta. W pierwszej kolejności oferuje się psychoedukację, która pomaga pacjentom zrozumieć zaburzenie i radzić sobie z jego objawami. Ważne jest również uwzględnienie ewentualnych innych zaburzeń współwystępujących, które mogą wymagać oddzielnego leczenia.
Czynniki podtrzymujące wpływające na obecność objawów ADHD w wieku dorosłym są istotne do zrozumienia tego, jakie czynniki wpływają na długotrwałość tego zaburzenia. Badania przeprowadzone na przestrzeni lat pozwoliły na identyfikację kilku czynników, które mogą zwiększać ryzyko utrzymywania się ADHD u osób dorosłych. Poniżej przedstawiamy niektóre z tych czynników.
Depresja wśród młodzieży jest poważnym problemem zdrowia psychicznego, który może mieć długotrwały wpływ na życie i funkcjonowanie młodej osoby. Rozpoznanie depresji u nastolatka może być trudne, ponieważ wiele z objawów może być przypisywanych okresowi dojrzewania, nastoletniemu buntowi. Jednak warto zwrócić uwagę na pewne sygnały, które mogą wskazywać na obecność tej choroby. Oto kilka wartościowych wskazówek, które mogą pomóc w rozpoznawaniu nastoletniej depresji.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, znany jako ADHD jest jednym z częściej występujących u dzieci zaburzeń psychicznych, jednak często jest niewłaściwie postrzegane jako problem dotyczący wyłącznie tej grupy wiekowej. Przez długi czas ekspertom wydawało się, że objawy ADHD zmniejszają się w okresie dojrzewania lub bezpośrednio po nim, a ich wpływ na funkcjonowanie osób dorosłych jest minimalny lub wręcz nieistotny. Wydawało się, jakby objawy nadpobudliwości psychoruchowej i deficytu uwagi zanikały po przekroczeniu progu dorosłości.
Badania przeprowadzone w ostatnich latach wskazują, że objawy ADHD u ponad 70% pacjentów utrzymują się w dorosłości, niosąc ze sobą liczne trudności psychospołeczne. Objawy ADHD pojawiają się we wczesnym dzieciństwie i mogą trwać przez całe życie. Chociaż obraz kliniczny zaburzeń może ulegać pewnym zmianom wraz z wiekiem, w dużej mierze przypomina ten obserwowany u dzieci. Częstość występowania ADHD u dorosłych wynosi ok. 2-5%.
Depresja jest stanem psychicznym, który charakteryzuje się obniżonym nastrojem, utratą zainteresowań, spowolnieniem lub pobudzeniem psychoruchowym, brakiem energii i innych objawów, które mogą prowadzić do dezorganizacji życia. Ale czym różni się depresja od chandry?
Istnieją pewne cechy, które pozwalają odróżnić depresję od naturalnie towarzyszącej nam chandry. Po pierwsze nasilenie objawów – w depresji objawy są znaczne i wpływają na funkcjonowanie, podczas gdy w chandrze są one mniej intensywne. Po drugie dezorganizacja życia- w depresji objawy prowadzą do zakłócenia normalnego funkcjonowania, czego nie ma w chandrze. I po trzecie czas trwania – objawy depresji utrzymują się powyżej dwóch tygodni, podczas gdy w chandrze są krótsze.
