Nadruchliwość, zaburzenia uwagi i impulsywność – to główne objawy ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Oczywiście warto pamiętać, że te objawy ulegają pewnym zmianom z wiekiem. Kluczowa jest odpowiednio wczesna i właściwa diagnoza, dzięki której możemy objąć osobę z ADHD odpowiednią opieką i pomocą, co pozwoli na podniesienie jej komfortu życia i radzenia sobie z codziennością.
W dniach 28-29 września 2023 r. odbył się Szczyt World for Ukraine w Rzeszowie, z udziałem Centrum CBT. Dr Tomasz Srebnicki, psycholog i specjalista psychoterapii dzieci i młodzieży w Centrum CBT, pełnił rolę moderatora podczas debaty na temat dobrostanu psychospołecznego ukraińskiej młodzieży.
W dzisiejszej dyskusji publicznej coraz częściej podejmowany jest temat przemocy i znęcania się nad innymi. Jednak, gdy myślimy o przemocy, nasz umysł zwykle kieruje się w stronę obrazów fizycznych aktów agresji – szarpania, bicia czy naruszania integralności cielesnej. Te formy znęcania są niezaprzeczalnie przerażające i łatwe do rozpoznania, pozostawiając widoczne ślady, zarówno na ciele, jak i w pamięci osoby poddawanej przemocy. Warto jednak pamiętać, że przemoc przybiera wiele różnych form, a jedną z najbardziej subtelnych i trudnych do zidentyfikowania jest przemoc psychiczna.
Na ile przed daną wizytą należy informować? Czy to powinno być tuż przed wizytą – odbieram dziecko z przedszkola, ze szkoły i wtedy mu mówię: „nie jedziemy do domu, tylko jedziemy do specjalisty zajmującego się zdrowiem psychicznym”? Czy też może dziecko należy uprzedzać na kilka tygodni przed?
To zależy od wieku dziecka, od tego czy np. samo poprosiło o umówienie takiej wizyty oraz od tego jak rodzic przewiduje, że dziecko może zareagować na taką informację. Tutaj bardzo istotną kwestię będzie odgrywało też to, w jakiej fazie rozwoju znajduje się dziecko, tak aby informacja o wizycie była dostosowana do jego możliwości rozumienia pojęć abstrakcyjnych.
W dniach 20-26 września obchodzimy Tydzień Świadomości ADHD. To czas, kiedy warto pochylić się nad tym zaburzeniem i dowiedzieć się więcej o tym, z czym się zmagają i jak można wspierać w codziennym życiu osoby z ADHD.
Zespół nadruchliwości psychoruchowej (ADHD) i zaburzenie osobowości typu borderline (BPD, borderline personality disorder; inaczej: osobowość z pogranicza; osobowość chwiejna emocjonalnie) charakteryzują się podobieństwem objawów, które obejmują m.in. impulsywność, poszukiwanie nowych, silnych bodźców, trudności relacyjne a także dysregulację emocjonalną, w tym szczególnie drażliwość i labilność emocjonalną. Osoby z ADHD, jak i osoby z BPD mają trudności z właściwą samooceną i są wrażliwe na odrzucenie. Podobieństwo objawów i ich negatywny wpływ na funkcjonowanie mogą być przyczyną trudności diagnostycznych.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD) to neurobehwioralne i neurorozwojowe zaburzenie, manifestujące się obecnością objawów związanych z deficytami uwagi, nadruchliwością oraz impulsywnością. Choć powszechnie ADHD uważane jest za zaburzenie dziecięce, około 70 % osób z ADHD doświadcza tych objawów również w wieku dorosłym, które znacząco wpływają na ich funkcjonowanie społeczne, ekonomiczne, zawodowe jak i emocjonalne. Według danych WHO, ADHD występuje u 3,4% populacji w wieku 18 – 44 lata.
ADHD jest zaburzeniem neurorozwojowym, które charakteryzuje się obecnością deficytów w obszarach związanych z koncentracją uwagi, kontrolą impulsów oraz nadruchliwością. Objawy powodują zaburzenia funkcjonowania pacjenta nie tylko w zakresie funkcjonowania edukacyjnego, ale także utrudniają nawiązywanie satysfakcjonyjących relacji interpersonalnych i pogarszają jego samoocenę, stąd potrzeba wprowadzenia skutecznych strategii interwencji.
Dostęp do komputera i Internetu jest powszechny, wymagany do pracy, nauki, uzyskania informacji i utrzymania kontaktów społecznych. Od najmłodszych lat możliwe jest oglądanie filmów animowanych i słuchanie dziecięcej muzyki w Internecie. Mimo swojej wysokiej użyteczności nieograniczony dostęp do Internetu może to stać się też pułapką, prowadzącą do uzależnienia od działań w sieci.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD) są jednym z najbardziej skomplikowanych zagadnień w dziedzinie psychiatrii. Charakteryzują się one różnorodnością objawów oraz głębokim wpływem na życie jednostki. Dzięki nowym kryteriom diagnostycznym zrozumienie OCD uległo znacznej poprawie. Jest to istotne dla efektywnej diagnostyki i terapii, ponieważ pozwala to uwzględnić różnorodność prezentowanych objawów i dostosować interwencje terapeutyczne.
Będzie odpowiedzialna za budowanie zespołu diagnostycznego oraz opracowanie i wprowadzenie procedury diagnozy zaburzeń neurorozwojowych u pacjentów w wieku rozwojowym i osób dorosłych prowadzonej w oparciu o najnowsze wytyczne i standardy ogólnoświatowe oraz za rozwój oferty szkoleniowej dla ODN (Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli).
Mówi się, że superwizja to swego rodzaju terapia terapii. Czy zgadza się Pani z takim stwierdzeniem? W jakimś zakresie na pewno, choć z drugiej strony wydaje się być ono nieco zawężające pojęcie superwizji. Warto wspomnieć, że zjawisko superwizji występuje nie tylko w psychoterapii, ale również w biznesie, w coachingu. Superwizja jest spojrzeniem z metapoziomu, niejako „z góry”, na to co się dzieje w jakimś procesie.
Jak się dzisiaj definiuje spektrum autyzmu? Spektrum autyzmu definiuje się szeroko. Już od ponad 40 lat mamy jasność, że spektrum autyzmu, to nie jest tylko klasyczny autyzm, ale to też zespół Aspergera. Często dopiero u osób dorosłych, które przychodzą z różnymi trudnościami do psychoterapeuty lub do psychiatry, pojawia się hipoteza, że być może pod ich trudnościami adaptacyjnymi i innymi trudnościami, które generują nasilone objawy depresyjne, lęk, bardzo duże zmęczenie, trudności z radzeniem sobie ze stresem, z napięciem, ukryta jest inna przyczyna i kierowane są na diagnozę zaburzeń ze spektrum autyzmu.
W dzisiejszym społeczeństwie, w którym wygląd często stawiany jest na piedestale, coraz więcej osób zmaga się z różnego rodzaju zaburzeniami związanymi z ich własnym ciałem. Jednym z nich jest dysmorfofobia, znane również jako cielesne zaburzenie dysmorficzne lub zaburzenie obrazu ciała (Body Dysmorphic Disorder, BDD). To poważne schorzenie psychiczne, które dotyka osoby w różnym wieku i każdej płci, prowadząc do poważnych konsekwencji dla ich zdrowia psychicznego i jakości życia.
Hipochondria, znana również jako zaburzenie hipochondryczne lub lęk o zdrowie, jest stanem psychicznym charakteryzującym się obsesyjnym przekonaniem o istnieniu poważnej choroby, mimo braku medycznych dowodów na jej obecność. Osoby cierpiące na hipochondrię przeżywają silny lęk związany z własnym zdrowiem, często interpretując niespecyficzne objawy ciała jako dowody na groźne schorzenia. Wzmacniają to negatywne myśli automatyczne, wyobrażenia wzrokowe oraz obsesyjne badania medyczne. Wspomniany poznawczo-behawioralny model hipochondrii może pomóc w zrozumieniu przyczyn i mechanizmów tego zaburzenia.
W ostatnich latach obserwuje się wzrost zachorowań na depresję wśród dzieci i młodzieży, a także obniżanie się wieku pierwszego wystąpienia depresyjnego epizodu. A depresja wśród dzieci i młodzieży stanowi poważny problem zdrowotny, mający negatywny wpływ na ich funkcjonowanie i rozwój emocjonalny. Skąd depresja u najmłodszych? Rozpowszechnienie depresji wśród dzieci i młodzieży zależy od wielu czynników, takich jak użyte kryteria diagnostyczne i metody badawcze. Badania wskazują, że zaburzenia depresyjne, zwłaszcza znaczna depresja, częściej występują u nastolatków (w zakresie od 2% do 15%) niż u dzieci nieosiągających jeszcze wieku dorastania (od 0,2% do 2%). Aż 20% osiemnastolatków ma za sobą co najmniej jeden taki epizod.
Okres po narodzeniu dziecka, pełen radości i oczekiwań, może równocześnie wiązać się dla kobiety z trudnościami emocjonalnymi, które niekiedy prowadzą do depresji poporodowej. Depresja poporodowa (postpartum depression, PPD) to znaczne zaburzenie emocjonalne, które często występuje u kobiet w okresie połogu. Według różnych źródeł, od 8 do 20% kobiet może doświadczyć depresji poporodowej w ciągu pierwszego roku po porodzie.
Wizyta u psychiatry może być kluczowym krokiem na drodze do poprawy zdrowia psychicznego. Dla wielu osób, które nigdy wcześniej nie miały doświadczeń z procesem leczenia zdrowia psychicznego, podjęcie decyzji o pierwszej wizycie u psychiatry może być trudne i pełne obaw. Warto jednak zdobyć odwagę i skorzystać z opieki psychiatrycznej, ponieważ szybka interwencja może znacznie poprawić jakość życia i skuteczność leczenia.
Dane statystyczne alarmująco wskazują, że wielu pacjentów opóźnia konieczną wizytę u lekarza psychiatry, co może prowadzić do obniżenia jakości życia i gorszych prognostyków w zakresie powrotu do zdrowia.
Anoreksja niemowlęca jest specyficznym zaburzeniem karmienia, związanym z etapem separacji – indywiduacji w procesie rozwoju dziecka. To nie tylko wyjątkowe zaburzenie, ale także istotna obserwacja w obszarze zdrowia psychicznego niemowląt. W przeciwieństwie do powszechnie znanego pojęcia anoreksji dotyczącej nastolatków i dorosłych, anoreksja niemowlęca to problem, który dotyka dzieci w wieku od 6. miesiąca życia do trzeciego roku życia.
Karmienie i odżywianie niemowląt oraz małych dzieci to ważne aspekty ich rozwoju, zdrowia i dobrostanu. Niestety, nie zawsze przebiegają one gładko. Zaburzenia odżywiania w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie stanowią zagadnienie, które coraz częściej skupia uwagę zarówno rodziców, jak i specjalistów medycznych. Czym są te zaburzenia, jakie są ich przyczyny i jak można sobie z nimi poradzić?
Zaburzenia odżywiania w niemowlęctwie i wczesnym dzieciństwie to problemy związane z karmieniem i przyjmowaniem pożywienia, które występują w okresie od narodzin do ukończenia przez dziecko 6. roku życia.
Zaburzenia seksualne są powszechnym problemem zdrowotnym, który dotyka dużej części populacji. Szacuje się, że około 30% mężczyzn i ponad 40% kobiet doświadcza różnych form zaburzeń seksualnych. W ostatnich latach obserwujemy większą otwartość społeczeństwa na rozmawianie o tej sferze życia oraz szukanie pomocy u seksuologów. Jednak dostęp do odpowiedniej opieki może być nadal utrudniony, ponieważ wyszkolonych i doświadczonych seksuologów jest wciąż niewielu.
Ważne jest, aby zrozumieć, że zaburzenia seksualne często współwystępują z różnymi problemami psychicznymi, takimi jak depresja czy zaburzenia lękowe. Na przykład, u osób cierpiących na depresję znacząco obniża się popęd seksualny – u 83% mężczyzn i 53% kobiet. Leczenie depresji przy użyciu leków przeciwdepresyjnych może niekiedy nasilać problemy seksualne, co dodatkowo utrudnia proces zdrowienia.
We współczesnym świecie kultura żywieniowa i społeczny nacisk na „czystą” i „zdrową” żywność, zdrową dietę i styl życia zdobywa coraz większą popularność. Jednakże, wraz z tą tendencją rośnie także ryzyko pojawienia się nowych, niekoniecznie korzystnych, obsesji żywieniowych. Jednym z takich zaburzeń jest ortoreksja, stosunkowo niedawno zidentyfikowane i dotychczas niesklasyfikowane zaburzenie, które może prowadzić do poważnych konsekwencji dla zdrowia i funkcjonowania jednostki.
Ortoreksja, co dosłownie tłumaczone oznacza „poprawne jedzenie”, odnosi się do obsesyjnej i patologicznej skłonności do spożywania żywności uważanej za zdrową i właściwą. Osoby dotknięte tym zaburzeniem stopniowo eliminują kolejne produkty z diety, uznając je za niezdrowe lub niewłaściwie przygotowane. Skupiają się na jakości i składzie żywności, często rezygnując z całych grup produktów, takich jak nabiał, mięso czy ryby. Taka ekstremalna restrykcja może prowadzić do poważnych niedoborów składników odżywczych i wyniszczenia organizmu.
Depresja to jedno z najczęstszych zaburzeń psychicznych, które może dotknąć osoby w każdym wieku, w tym również ludzi starszych. W przypadku seniorów depresja stanowi istotny problem zdrowotny, a jednocześnie może być trudniejsza do rozpoznania i leczenia ze względu na specyficzne cechy wieku podeszłego.
Depresja u ludzi starszych charakteryzuje się bardziej złożoną etiologią, różnorodnym obrazem klinicznym i zmienną reakcją na leczenie w porównaniu z depresją u młodszych pacjentów. Wielu seniorów i ich rodziny nie zdają sobie sprawy z istnienia choroby, a objawy często są mylone z wynikiem innych chorób somatycznych lub uznawane są za naturalny proces starzenia.
Okres dojrzewania, zwany często młodzieńczym buntem, jest czasem niezwykłych zmian i wyzwań, zarówno dla samych nastolatków, jak i dla ich rodziców, czy opiekunów. Niestabilność emocjonalna i behawioralna, towarzysząca dojrzewaniu, może wprowadzać wiele zamieszania i wątpliwości, zwłaszcza gdy zachowania młodzieży wydają się wykraczać poza normy. Dla wielu rodziców rozróżnienie typowego buntu okresu dojrzewania od potencjalnych zaburzeń psychicznych może okazać się trudne i niepokojące. Z jednej strony, naturalne jest, że młody człowiek przeżywa okres emocjonalnej burzy, wyrażając swoją niezależność, kwestionując autorytet dorosłych i wchodząc w konflikty. Z drugiej jednak strony, rodzice obawiają się, że takie zachowanie może być sygnałem problemów emocjonalnych czy zaburzeń nastroju, takich jak depresja.
Centrum CBT Edu Spółka z Ograniczoną Odpowiedzialnością
Realizacja: Agencja SEO Before After
